هجدهء تیر
سال یکهزار و سیصد و هفتاد و هشت هجری شمسی برابر با نهم ژوئیه
سپیده ف.

در هجده تیر سال یکهزار و سیصد و هفتاد و هشت نیروهای انتظامی حکومت اسلامی با حمایت نیروهای پشتیبان ولایت فقیه و چماقداران و لمپن ها، افرادی از سلسله تبار زهرا خانوم ها، شبانه به خوابگاه دانشجویان در کوی دانشگاه تهران هجوم آوردند و چهره کریه زور و استبداد را به همراه چماق و تجاوز بار دیگر به مردم شریف ایران و به دانشجویان آزادیخواه نشان دادند.

قبل از آن دانشجویان در برابر توقیف روزنامهء سلام به اعتراض سخن گشوده و راهپیمائی اعتراض آمیز خود را به رخ رژیم ضد مردمی کشیده بودند. اینک رژیم در پی انتقام بود. نیروهای ضربتی حکومت غاصب درب اتاقها را در هم شکستند، به کتاب پاره کردن و هرج و مرج، شیوهء متداول و همیشگی جغدها و کرکسها، در اتاقهای دانشجویان پرداختند.
بسیاری از دانشجویان را به ضرب لگد و اسلحه مجروح نمودند و با شعار «مولای ما حسین این هدیه را از ما بپذیر» بسیاری از دانشجویان را از بالکن طبقات بالای خوابگاه به پائین پرت کردند که در نتیجه تعدادی از جمله عزت ابراهیم نژاد جان باختند و تعداد بیشماری روانه بیمارستان گردیدند.

در ادامهء شب خونین هجدهم تیرماه نیروهای مبارز جوان به همراه نیروهای ملی و آزادیخواه و مردم کوچه و خیابان در حمایت از دانشجویان بی دفاع شتافتند و تا بیست و سوم تیر روزانه تظاهرات اعتراض آمیز خویش را ادامه دادند. شعارها و خواسته های آنان مشتمل بر رسیدگی فوری به حمله شبانه و مجازات مهاجمان وحشی صفت و همچنین به چالش طلبیدن تمامی زورگوئیهای استبداد و نفی ولایت فقیه و استقرار حاکمیت ملی بود. اینگونه وقایع مشابه در بسیاری از شهرهای ایران مانند شیراز و اصفهان و تبریز، مشهد و اهواز و کرمان رخ داد و بسیار کشته و مجروح بر جای نهاد. سران و مسئولین مستبد حاکم نه تنها به خواسته های مردمی توجه ننمودند، بلکه در روزهای پس از آن به بازداشت یکهزار و پانصد تن از نیروهای آزادیخواه و حق طلب دست یازیدند.

اکنون که هفت سال از آن تاریخ می گذرد، مسئولین این رفتارهای ددمنشانه نه معرفی شدند و نه دستگیر. اگر جز این هم می بود، تعجب داشت. جه رژیم سرکرده ها و نوچه های دست پروردهء خود را تا بتواند تقویت می نماید و نه تنبیه.

در روز های بعد از آن و در اعتراض به این واقعهء شوم مردم حق طلب اعتراضات خود را از طریق تظاهرات و اجتماعات با شعارهای زیر به گوش کر رژیم می رساندند:

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
موجیم که آسودگی ما عدم ماست

دشت بی فرهنگی ما
هرزه تموم علفهاش

گل زرد و گل زرد و گل زرد
بیا با هم بنالیم از سر درد

عنان تا در کف نامردمان هست
ستم با مرد خواهد کرد نامرد

رفراندوم رفراندوم

یار دبستانی من
با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما
بغص من و آه منی
حک شده اسم من و تو
رو تن این تخته سیاه
ترکه بیداد و ستم
مونده هنوز رو تن ما
دشت بی فرهنگی ما
هرزه تموم علفهاش

خوب اگه خوبه بد اگه بد
مرده دلای آدماش

دست من و تو باید
این پرده ها رو پاره کنه

کی می تونه جز من و تو
این پرده ها رو پاره کنه

هجدهء تیر به همراه شانزدهء آذر برای دانشجویان و تمامی ملت ایران، برای مبارزات ضد استبدادی ما از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هجدهء تیر را نعلین پوشان ماردوش به خون کشیدند و دانشجویان، این سنبل آگاهی و مقاومت را به زعم خویش خفه کردند و شانزدهء آذر همپالکی های چکمه پوش نوکر آمریکا خونین نمودند.

این دو روز از اهمیت بسزائی در تاریخ مقاومت خونین خلقهای ایران برخوردار است. تا یکی از این دو رژیم ددمنش پیش دیگری سوال نبرد که آیا تو خونخوارتری یا من، تاریخ روی هر دو را سیاه می کند. تاریخ به ما و به آنها نشان می دهد که سگ زرد برادر شغال است. چه چکمه پوش و چه عمامه به سر باید برود، برود و خود را به زباله دان تاریخ معرفی نماید. مرگ بر استبداد، از هر نوع آن که باشد.

ما شانزدهء آذر سال یکهزار و سیصد و سی دو و هجدهء تیر سال یکهزار و سیصد و هفتاد و هشت را گرامی می داریم. این دو روز هر دو به دانشجو و ملت مبارز مقاوم و صبور ایران متعلق است. این دو روز هر دو روز دانشجو است، تا شاه و آخوند بداند که در زورگوئی، تجاوز و قتل هر دو برابرند و برادر. نه این بهتر است و نه آن. هر دو منفور خلقهای ایرانند. و دخالت دولتهای امپریالیستی در سرنوشت ایران محکوم است. مردم ایران به دایهء عزیزتر از مادر نیازی ندارد.این مقاله در سایت فرهنگی علمی سیاسی ایران آزاد به آدرس منتشر خواهد گردید