زبان فارسی برای بیان خیلی از رویدادهای امروزی و پدیده های روز، با مشکل روبه رو شده و لغات مناسبی برای بیان اون ها نداره، ولی این دلیل نمیشه که ما از لغات اشتباه در گفتگوهای روزمره و محاورات استفاده کنیم و اون ها رو هم در فرهنگ خودمون چنان جا بندازیم که خیلی از معانی رو به چالش بکشونه! یکی از مهمترین این موارد که در فرهنگ ایرانی و زبان فارسی متاسفانه روش کار نشده و به اشتباه هم وارد فرهنگ عامیانه ما شده در مورد همجسنگراییه! ما در کشور ایران هنوز مرز بندی ای برای تفکیک بین همجنسباز و همجسنگرا نداریم. اگه کسی بشنوه که تو لزبین هستی، فوری بهت میگه همجنسباز! همجنسباز بودن نه تنها با مفهموم همجنسگرایی فرق داره، بلکه حتا از سوی تمام همجنسگراها "لزبین ها و گی ها" به شدت رد میشه و اونو قبول ندارن و نوعی توهین میدونن نسبت به خودشون. در این رابطه و به خاطر همین فرهنگ و نوع معنی غلط اون که در جامعه باب شده، همجنسگرایان با فشارهای زیادی روبرو هستن مخصوصا همجنسگرایان مرد یا گی ها. چون در جامعه ایران که یک جامعه مردسالار و شدیدا مذهبی و سنتی شمرده میشه، هنوز اعتقاد عموم بر اینه که همجنسگرایی مختص مردانه و زنان رو شامل نمیشه! این تفکر شاید ناشی از این باشه که زن از نظر قوانین شرعی جنس دوم شناخته شده و ناقص العقل و... به همین دلیل زمانی که صحبت از همجسنگرایی یا همجنسبازی به میون میاد، همه نگاه ها روی مردان و پسران زوم میشه و اون ها رو مورد اتهام قرار میدن و برای همین گی ها از این نظر بیشتر مورد ظلم و تحقیر واقع میشن تا لزبین ها.

در واقع باید دونست که تفاوت بین همجنسبازی و همجنسگرایی در اینه که در همجنسبازی، زور، اجبار و خشونت دخیله و هرگز رابطه دو طرفه و با رضایت نیست و در واقع میشه گفت یک نوع تجاوز جنسی به همجنسه. یعنی همیشه این وسط یک نفر فاعل و یک نفر مفعول قرار میگیره و تن به خواسته جنسی طرف دیگه به اجبار میده! این رابطه همیشه با زور یا نیرنگ همراه بوده و فقط هم رابطه جنسی رو در بر میگیره و در پایان رابطه جنسی هم رابطه از هم گسیخته میشه و هیچ علاقه و احساس و عشقی در بین نیست!

اما در همجنسگرایی، دو نفر همجنس همدیگه رو آگاهانه و عاشقانه و با علاقه انتخاب میکنن و به همدیگه عشق میورزن و هرگز عشق و یا شهوت و هوس خودشون رو به دیگری یا دیگران تحمیل نمیکنن و کلا باید اینو بدونید که همجنسگراها به شدت مقید به رعایت اخلاقیات جنسی با همجنس های خودشون هستن و از خیانت به همجنسی که به عنوان معشوق یا معشوقه انتخاب کردن متنفر هستن مگر بیوسکشوآل ها که هم با جنس موافق و هم با جنس مخالف رابطه میگیرن که اون ها هم هرگز به تجاوز جنسی تمایل ندارن.

خیلی از پسران همجنسگرا در ایران مورد تحقیر شدید همسالان و همجنسان خودشون و یا اطرافیان قرار میگیرن به دلیل همین فرهنگی که با اشتباه فرهنگ سازی کرده! همگی ما از دوران کودکی بیاد داریم که به بعضی پسرها گفته میشده اوا خواهر و یا بلا! تاسف آور تر از همه اینه که این نسبت ها رو خود والدین به فرزندشون نسبت میدن اغلب. برای نمونه وقتی پسری که تمایل به پوشیدن لباس مادرش داره و یا دوست داره با لوازم خصوصی مادرش بازی کنه و نگاهشون کنه، مادر بر میگرده و بهش میگه: پسر مگه تو اوا خواهری؟ و یا پسری که دلش میخواد بیشتر با هم جنس های خودش نزدیکی کنه وخودشو به نوعی به اون ها وابسته میدونه، همون همجنس ها بهش لغت های زشتی رو نسبت میدن و تحقیرش میکنن. به همین دلیل این افراد بیشتر مواقع گوشه گیر هستن و در انزوا زندگی میکنن.

پدرها پا رو از این هم فراتر گذاشتن و لغت های سنگین تر و دردناکتری رو به زبون میارن که هر کدوم اون ها مثل خنجری بر قلب این افراد میشینه بدون این که بتونن از خودشون دفاع کنن که اون نسبتی که بهشون داده میشن لایقش نیستن و اون ها همجنسباز نیستن بلکه همجنسگرا هستن ولی به این مردم نادان چطور میشه توضیح داد که همه انسانها با هم برابر نیستن همون طور که هر 5 انگشت دست هم یک شکل نیستن؟! وقتی هم که دلیل قانع کننده ای برای درک وضعیت این افراد پیدا نمیشه می شنویم که به این افراد لقب هایی مثل اُبنه ای و کونی و مُزلف و اوا خواهر و فاطی مذکر و... داده میشه. کافیه پسری کمی صدای نازکی داشته باشه یا این که موی بدنش کم باشه و یا چشم های درشت و ابروهای باریک و مژه های بلند و پوست سفیدی داشته باشه. اون وقت باید دید که چطور مردان جامعه ای که اغلب به پاک بودن و مذهبی بودنش قسم می خوریم، بهش به دید بد نگاه میکنن و چه القابی بهش میدن و طالب چه خواسته های کثیفی هستن. این القاب برای کسانی به کار میره که شاید هیچ تمایلات همجنسگرایانه ای نداشته باشن، وای به حال افرادی که همجنسگرا باشن و اون وقت باید دید که چطور با این افراد برخورد میشه.

در بین زنان اما مساله خیلی فرق میکنه. پسرها معمولا پسران همجنسگرا رو طرد نمیکنن و فقط باهاشون شوخی های زشتی انجام میدن و گاهی حتا نیازهای جنسی اون ها رو هم بر آورده میکنن. ولی این مساله بین زنان و دختران به شکلی متفاوت جریان داره. زنان و دختران لزبین احساسات شون رو در بیشتر موارد آشکار نشون نمیدن و تا نسبت به احساس کسی به طور کامل مطمئن نشن هرگز اعتراف و یا اقدامی صورت نمیدن. چون میدونن اگر تمایل خودشون رو به همجنسی که همجنسگرا نباشه و اون ها فقط دوستش دارن نشون بدن، باعث بد نام شدن شدید و طرد شدن کامل شون از جمع دوستان میشه و این مساله به خاطر احساسی بودن دخترها ضربه شدید تری رو به اون ها میزنه تا پسرها، از طرفی هم وقتی این ضربه شدید تر احساس میشه که می بینیم جامعه مردسالاره و زن در اقلیت حقوقی در تمام موارد قرار داره و به همین دلیل وضعیت زنان همجنسگرا به نسبت مردان همجنسگرا محدود تره! از طرفی جامعه ایرانی یاد گرفته فقط به زنان به چشم موجوداتی نگاه کنه با موهایی بلند و لباسهایی زنانه و بطور کلی ظاهری زنانه. اگر زن یا دختری بخواد بر خلاف عرف جامعه رفتار کنه بهش به دیده تعجب نگاه میشه حتا از جانب خانواده!! کوتاه کردن موها هنوز هم در بین خیلی از خانواده ها عملی عجیب شمرده میشه! آرایش نکردن دختر و ساده پوشی و یا پوشیدن لباس های پسرانه و شلوار و کفش های سنگین همگی نشانه های بی بند و باری هستن و برای این دختران شدیدن عذاب آور. از سویی دوستان و اطرافیان در مواجهه با چنین زنان و دخترانی اون ها رو مرد نما یا مادر فولاد زره نامگذاری میکنن و ازشون دوری میکنن. چون تصور میکنن زن در زیبایی و ظرافت خلاصه شده و خارج از این عرف پسندیده نیست!!!

سخن آخر این که با نوشتن این مطالب امیدوارم این بار که به یک زن لزبین یا یک مرد گی برخورد کردین هرگز از لغت همجنسباز استفاده نکنین. کمی فرهنگ داشتن و امروزی فکر کردن چیز خوبیه. مثل مادران و پدران تون و یا افراد بی سواد جامعه از لغت همجنسباز و بچه باز و بچه مزلف و کونی و اُبنه ای و فاطی مذکر و جواد و... استفاده نکنید!!!!!! نکته ای که از همه مهمتر میدونم توضیح بدم اینه که لزبین بودن یا گی بودن به این معنی نیست که این افراد صیح تا شب با هم رابطه جنسی دارن و یا اصولن لزبین ها و گی ها باید حتما رابطه جنسی داشته باشن. اتفاقا عشق بازی در بین اون ها خیلی بیشتره تا رابطه جنسی و رابطه جنسی اون ها بسیار محدود و فقط در آغاز رابطه شون بیشتر دیده میشه. اون ها عاشق عشقن نه عاشق سکس! دید ها رو باز کنیم و به این افراد نه به چشم بیمار، که به چشم انسان هایی طبیعی نگاه کنیم. انسان هایی که مثل همه ما دارای حقوق یکسان و برابری هستن و آزاد در انتخاب عشق...